sana başka sözüm yok..

Belki de demek istediğim kim bilir

Sokaklar boyunca aradığım

Kaldırımlar ve kelimesiz insanlar

Ne dersin

Bir masal gibi anlattığım

Yağmurlar seni bana getirir ne güzel

Gör ki kendimi toprak etmişim

Oysa ben gözlerindeki sarhoşun

Cebinde duran son şişesindeyim

Al beni çek damarlarına..

Ben ki yollarımı sana doğru çizmişim

Aklımdan geçenleri kalbimde demlemişim

Sana başka sözüm yok

İstersen gidersin

Ama belki bende kalmak istersin

Ne dersin ?

m.çelik

tutsak kahraman..

Nerden başlasam nasıl anlatsam

Belki de sözlerim boşluğunu kanatır

Bugün yeni bir gün açtım perdemi

Alnımda pencerenin buz gibi soğukluğu

Kırdığım aynalarda kan rengi sorular..

Ben gecelerin saçında seni ördüm
Birikmiş yalnızlığımdan sana öyküler sundum
Seç al birini nasılsa bir yazan var
Hepimiz bir başkasının öyküsünde tutsak

Kalbinin savaşında ben yanlış kahraman..

Yaşam bize sunulan tek kişilik bir oyun
Yarın kapı altından bırakılan mektup
Seç al birini bak yerimize düşünüyorlar
Hepimiz bir başkasının yalanına ortak


İnancın savaşında biz tutsak kahraman..

murat çelik

Beni giderim yelken gider

Gözyaşları beni çeker

Kapanır gece gözlerime

Günahlar var gurbetlerde

Neden beni bulur bu illet cinnet

Aşklarımı vurur

Ruhum paraçalanır durur

Neden başa gelir ayrılıklar

Hep beni tüketir olur

Ruhum parçalanır durur

Hançerler var uykularımda

Düşler beni kendine iter

Yelkenler koşar ardımdan

Bir tek güleni vardır ama beni delirtip bağırtan

Kendindendir olup biten herşey

Aldatışlar hiç durmadan seninledir

Kendindendir olup biten herşey

Aldanışlar hiç bıkmadan hep benimledir

m.yılmaz yıldırım

ben şimdi hazırım..

Karşılıklı duran iki aynanın ortasındayım

Kendimi kendimden ayırmışım

Sorularla geçen yolculuğumun son durağındayım

Kendimi kendimde bekletmişim
Ben sana çok yalvarmışım

Karşılıklı durup ağlamışım

Zamanı geçmiş yaşlanmışım

Kendimi bir çocukta saklamışım

Penceremi açtım gecenin duasına

Uzattım ellerimi cevabına

Ben sana çok yalvarmışım

Karşılıklı durup ağlamışım

Zamanı geçmiş yaşlanmışım

Kendimi bir çocukta saklamışım

Ben şimdi hazırım

Kara gözlü ceylanım

Acılar toprağına

Kalbimi tohumladım

murat çelik

bana geldiğin yöndeyim..

Kendi kendime sordum

Nereye kadar

Nereye kadar bu koşuşturmalar

Ben güçlüyüm güçsüzlüğümle

Alıp sakladıklarım

Vermeyi yasakladığım

Bombalar düşüyor kalbimin sen tarafına

Bırakıp da gittiğin bir şey var burada

Nereye kadar bu yalnızlık oyunları

Hangimiz hayatla ölüm arasında

Kanadı ellerim bak yolların çok uzak

Gelemem ben sen selam gönder

Ah bir yanım hep kokunu özler

Bir yanım der unut, unut gitsin

Bülbülün çilesini sen nereden bileceksin

Gülün dikenini sen bana gönder

Çektim kapımı çıktım evimden

Küçüldü şehirler tükendi yollarım

Sağimda solumda yüzünü çeviren insanlar

Ben şimdi senin bana geldiğin yöndeyim

murat çelik

duvar..

Seninle bir daha ayni yolda yürümem

Seninle yürüyene yolda tuzaklarin var

Bir daha asla dokunmam tenine

Senin teninden önce duvarlarin var

Ben o duvarlara çarpa çarpa

Nasir tuttum

Aglaya aglaya

Yosun tuttum

Derin bir nefes alir gibi batiyoruz

Yükümüz agir

Yeni bir söz söylemek için

Ölmek mi gerekir

Hadi bir cesaret

Sen de tasin altina koy elini

inadina inadina ..

sana geldim..

çocuklar gibi çaresiz

büyükler kadar doyumsuz

susamış ve su bulamamış gibi

kalktım sana geldim

herkes kendinden biraz kaçar

yataklarda aynı iz

aynalarda aynı yüz

cebinde yeni bir şey var mı diye

kalktım sana geldim

yollar yokuş, yoruluyor insan

hababam de babam hiç farketmeden

bambaşka bir yerlere gidiyorken

kalktım sana geldim

başka kokular, başka tatlar aramaktansa

hep aynı öyküyü yeniden anlatmaktansa

yaşadığımızın adı nedir diye sormaktansa

sana geldim

alargada kalmış gibi kıyısız

hiç ölmeyecekmiş gibi kayıtsız

biraz kılıksız biraz keyfsiz

kalktım sana geldim

yollar yokuş, yoruluyor insan

hababam debabam hiç farketmeden

bambaşka bir yerlere gidiyorken

kalktım sana geldim

sonu gelmez sorumluluklar

hep savunmalar, hep savunmalar

ya acıtan ayrıntılar nedir diye

kalktım sana geldim
bülent ortaçgil

bir sen bir de ben..

Sözlerin gönlüme nakşeyler

Beni sende tutsak eyler

Ay kavrulur kalbim ağlar

Geceme gözlerin bahar

Bir derdim var bir de canım

Yarama tuz bağlarım

Bir sen bir de ben

Hadi gel ben hazırım

Seni ben içimde taşırım

Taşımak dert değil

Derdime derman değil

Bir gölgem var gölgemden öte

Anlamak hiç kolay değil

Bir sen bir de ben
murat çelik

istanbul

Kamyonlar kavun taşır ve ben

Boyuna onu düşünürdüm,

Kamyonlar kavun taşır ve ben

Boyuna onu düşünürdüm,

Niksar'da evimizdeyken

Küçük bir serçe kadar hürdüm.

Sonra âlem değişiverdi

Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.

Sonra âlem değişiverdi

Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.

Mevsimler ne çabuk geçiverdi

Unutmak, unutmak, unutmak.

Anladım bu şehir başkadır

Herkes beni aldattı gitti,

Anladım bu şehir başkadır

Herkes beni aldattı gitti,

Yine kamyonlar kavun taşır

Fakat içimde şarkı bitti.

cahit külebi

ilke..

ilkelerin olacak

Seni satın alamayacaklar...

Aptalların uydurdugu atasözlerine inanmayacaksın

Paranın satın almayacağı yoktur

Herkesin fiyatı vardır

Gibi sözlere kanmayaksın

Onurunla,

kimliginle

ve beynimle

Akıllı yaşayacaksın

Üreteceksin,

seveceksin,

sevileceksin

inançlarının arkasında duracaksın

Sevgilerin karşılıksız

Yardımların gizli olacak

Seni attan ottan ayıran özelligin farkına varacaksın

Çünkü sen insansın

Ve bunu yakaladığınn gün

Bembeyaz yasayacaksın

müjdat gezen

canım hocam, vefa borcumu asla ödeyemem..

seni çok seviyorum, daima da sevecğim.. iyiki varsın... ÇOK YAŞA..!

ey hayat..

E y h a y a t,

s e n

ş a v k ı

s u l a r d a

b i r

d o l u n a y s ı n.

A s l ı n d a

y o k u m

b e n

b u

o y u n d a,

ö m r ü m

b e n i

y o k

s a y s ı n…

Yaşam bir ıstaka;

gelir vurur ömrünün coşkusuna.

Hani tutulur dilin, konuşamazsın…

Tırmandıkça yücelir dağlar.

Sen mağlupsun sen ıssız ve kalbinde kuşların gömütlüğü;

tutunamazsın!

Eloğlu sevdalardan dem tutar,

aşk büyütür yıldızlardan;

senin ise düşlerin yasak,

dokunamazsın...

Birini sevmişsindir geçen yıllarda.

Açık bir yara gibidir hâlâ.

Hâlâ ne çok özlersin onu, ağlayamazsın…

Yolunda köprüler çürür.

Sesin, sessizlik sanki bir uğultuda.

Savurur hayat kül eyler seni, doğrulamazsın!

Yapayalnız bir ünlemsin dünyayı ıslatan şu yağmurlarda.

Her şey çeker ve iter, anlatamazsın...

Yaşam bir ıstaka, gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.

Sesinde çığlıklar boğulur ama, bağıramazsın…

Sonra vakit erişir, toprak gülümser sana;

upuzun bir ömrün ortasında ne hayata ne ölüme yakışamazsın…

Yazdırmalısın mezar taşına:

Ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın,

aslında hiç olmadım ben bu oyunda ömrüm beni yok saysın…

Yılmaz Odabaşı

aşk bize küstü..

Biz bu kentlere sığdık da,

bu kentler bize sığmadı Asiya!

Ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında;

arttıkça yalnız,

sustukça silik...

son kuşlar da vuruldular dağlarda.

Yakamozları söndü sahillerin,

ışıkları evlerin;

çağın vebalı gövdesinde bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık.

Ay ışığı gölgeleri büyüttü,

Kaldık...

Kırık bardaklar gibi,

içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi...

Düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa,

sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda

ve daha eskimemiş tüfeklerle

ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp,

bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak

kaldırımlarda,

bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın;

ömrünü yetim bir bebek gibi bırakmanın bulvarlara,

bozgunlara ve yanlış yalan aşklara…

Bir bedeli, bu kuşatmaların,

ilkyazları kurşunlatmaların...

Biz bu kentlere sığdık aslında,

bu kentler bize sığmadı Asiya,

ah, son kuşlar da vuruldular dağlarda!

Ay ışığı gölgeleri büyüttü.

Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.

Geldim...

Kırık bardaklar gibi, içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi…

Ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun sefalet seferlerinin ayazı;

belki yalnız geçireceğiz artık kim bilir,

batan gemiler gibi yiten aşklardan geride,

kalan her kışı, güzü ve yazı.

Ay ışığı gölgeleri büyüttü.

Ayrılıklar eskidi,

biz eskidik,

aşk bize küstü Asiya...

Belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında,

sen şarkılarını sesine yasla ve bırak beni de usulca apansız bir yalnızlığa!

Ay ışığı gölgeleri büyüttü,

büyüdü ölüm

Ve biz küçüldük Asiya…

Yılmaz Odabaşı

öyle yıkma..

öyle yıkma kendini

öyle mahsun, öyle garip...

nerede olursan ol

içerde, dışarda, derste, sırada,

yürü üstüne üstüne

tükür yüzüne celladın

fırsatçının, fesatçının, hayının...

dayan kitap ile

dayan iş ile

tırnak ile, diş ile

umut ile, sevda ile, düş ile

dayan rüsva etme beni!

ahmed arif

baba bana bağırma..

yol ıslanmasın diye

şemsiye açanlara...

baba bana bağırma

bülbülleri kaçırdın

ormanlarımdan

kulaklarımın kapılarını havalara uçurdun

kapılar baba kapılar pencereleri alıp gittiler

tenorlar kaçtı ses tellerinden

çevreye saçıldı yavru diktatörler

seni ne sopranolar istedi de vermedik baba

baba bana bağırma

bayrak direklerine konan kartalları anlat

uzun uzadıya

nasıl da göremediler avcıları

o keskin gözleriyle vah hah ha

şans yıldızlara özgü bir yalan baba

yıldızlara tükürüp tükürüp onları gezegen yaptınız

savaşan halklar taktınız dünyanın boynuna

yalanları yazdım defterime hiç unutmadım

radyasyonu radyo istasyonu sanan Bakanları

çiğleri, Meclis tavanını çiğ köftelerle çiğneyen

doğum sonrası acılarını cüce ülkeler doğuran kadınların

hiç unutmadım

sakallarını yüzlerinde

yüzlerini sakallarında unutan adamları

ve ısırgan tarlalarındaki parçalarını

Uğur Mumcu'yu biz yapan bombanın

hiç unutmadım

uzak yakın tüm tuzakları baba

yolun ezdiği oyuncak bir kamyonsun sen

bir gam ağacısın

kar yüküne dayanamayıp kırılan

ilkbaharı gerzeklere ödünç verdin

geri getirmediler

güneşin başına gelenleri

biz ilkbaharsız nasıl anlarız baba

baba bana bağırma

bir kulağımdan giriyor sözlerin

öbür kulağımı tıkıyor

Buenos Aires'te olsaydım diyorum içimden

Eva'nın peronunda

karanlıktan kuşlar çalan bir tren

bir bıçak kaçağı

tangonun bacaklarını havaya kaldırdığı kentte

ama iyi ki buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan

buradabilginin bilgisizlikten daha çok acı verdiği yerde

burada, tam karşında

hapisanelerde hintyağı gibi bir şeydi zaman

hastanelerde pıhtılaşmış kan gemisi gibi

yol alırdı saatler

karılarının namuslarını dillerinde saklayan

adamlar vardı bir taraflarda

televizyon kanallarında yitirilen çocuklar

gökyüzüne düşmemek için denize yapışan balıklar

ve depolara indirilen Lenin heykelleri vardı

Sovyet Rusya'da

kafandaki duvarları

niye cebine koymuyorsun sen baba

baba bana bağırma

farkında değilsin

arkasını ezilenlerin yaladığı

bir posta puludur dünya

bir karadelik yutana kadar uzayda bizi

asansör boşluğuna itilen bir kedisin sen

söylemenin tam sırası

ülkeyi bu duruma senin oy verdiğin

partiler getirdi baba

ama ben buradayım, burada hiçbir şeyi unutmadan

bir yaşamlık kaygı duruşundayım

yakın tarihimiz için

baba bana bağırma

bacağından vurulursa bir şiir

nereye kadar gidebilir

bana bağırma baba

kendine bağır

yoksa her şey bitebilir

akgün akova

yalnızca kanatlarına güven..

aşkımız bir gün uçup giderse aramızdan sevgilim

sırt çantalı bir duman gibi

bir melekle çarpışan kelebeğin kanadından dökülen toz

bir çağlayanda sürüklenen bir dal parçası gibi

istemediğimiz yerlere giderse aşkımız

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

kendi yarattığımız boşluğun ucunda

sıkı sıkı tuttuğumuz bir kapı koludur yaşam

ve aşk, en derin kuyumuza düşen keman

yürüdüğümüz yollar daralırken

çökerken altımızdaki merdivenler

sevgilimyalnızca kanatlarına güven

sevdalılar bilir

bir kuş yağmurudur ilkbahar

sevmeyi beceremeyenlerin koyduğu yasaklar

çözülüp gider çocuk gölgelerinde yazın

ve ağzımızın içinde dağılır aşk

sapsarı bir şeker gibi erirken sonbahar

bitmeyen bir kıştan söz açılırsa sevgilim

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

elimi uzattığımda sana gemileri göstermek için

dümende kan kokusuyla bayılmış bir kaptan

ateşin yüreğine sürüklenen bir ülke ufukta

ve çekirge sürüleri yolcu bavullarından çıkan

sevgilim

dökülürken tüyleri

savaş uçaklarına çarpan güvercinlerin

her gün değişen atlasların içinde tara saçlarını

ve yalnızca kanatlarına güven

götürürlerse bir gün beni ellerim iplerle bağlı

şiirlerimin bilmediği yerlere ve hiç kimsenin

alnımdan fırlayacak göçmen bir kuş gibi dur

dünyanın paslanmış sırtında

ve bensizliğe havalanırken

korkma sevgilim

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

akgün akova

"uzun suren bir asktan birdenbire vazgecmek zordur.." catullus

zavallı catullus,

bırak artık budalalığı

sevme seni sevmeyeni

güzeldi günlerin elinden tuttuğu zaman sevgilinin

hiç kimsenin sevmediği kadar sevdiğin

ne oyunlar ne lâtifeler vardı onda

senin istediğin, istemem demediği kızın da

fakat ey iradesiz o istemiyor sen de isteme

kaçanı kovalama zavallı olma

katlan, dayan, boyun eğme

güle güle sevgilim

sağlam catullus'un iradesi

istemiyor kendisini istemiyeni

catullus

bence malumdur..

dikenin

kalbime battığı bir sonbahar günüdür

sen elini bulutların içinde gezdirirsin

bulutlar senin gözlerinin üstünde yürürler

içini kurtlar kemirir

bence malumdur

buğulanmış camların arkasında masmavi yüzün

senin ateşler içinde olduğun

bence malumdur

ellerin muhakkak çocuk elleridir

hep kimsenin bilmediği türküler düşünürsün

onlar neden daima okul türküleridir

süleymancıktan bahseder

kara toprakta açık yeşil bir yıldız gibi akıp giden

süleymancıktan

ve karınca yuvalarından bahseder

ışıksız kömürsüz karınca yuvalarından

gökyüzünde kızıl bir hilalin kaydığını görürsün

sen ansızın gökyüzünde görünürsün

gözlerinin rengi

bence malumdur

elinde değildir akşam serinliğinde üşüsün

eylül'den itibaren geceler hazindir uzundur

sokaklar yorulur uykuya varıp gelirler

sokakların üstüne bulutlar gelirler

bulutların üstüne yıldızların gözleri gelir

bir yıldız bir yıldızın ardınca gider

yıldızların kaybolduklari yer

bence malumdur

karanlıkta bir şeyler kopar dağılır

uzaktan yabancı sesler duyulur

sen elini bulutların içinde gezdirirsin

elin hayallerimi dağıtır

bilirsin

sen elini bulutların içinde gezdirirsin

attila ilhan

bitme..

Bitme!

Bak, içtim, yürüdüm, kederlendim.

Denize girdim, üşüdüm, sana geldim;

düş bitmeden sen bitme,

bitmeden sevgi gitme...

Bitme! Bak, koştum, savruldum, hep örselendim.

Cıgara ziftlendim, ille de seni sevdim;

uzaklarda öyle çok kederlendim...

Günler bitmeden bitme.

Bitmeden hasret gitme...

Bu yangın geceler, bu intihar.

Gidersen paramparça yüreğimde ağıtlar…

Bu dolunay gecenin göğsünü yarar;

benim göğsümde de sana geniş bir yer var.

Düş bitmeden sen bitme.

Bitmeden sevgi gitme...
1994, Ankara
yılmaz odabaşı

fot: sevgili nihat karadağ

GÖZLERİN GÖK-YÜZÜNDE BİR DOLUNAY

Diyelim
ki sessiz gecede poyraz…
Sis çökmüş o heybetli dağlara;
yurdun
da kar altında, gözlerin gök-
yüzünde bir dolunay.

Diyelim ki sınamışsın uzaklığın ihanetini.
Seslere çarpmış sesin,
ama ulaşmamış hiçbir yere nefesin…

Diyelim ki şarabın dökülmüş, suların kesik,
bu hayat seni bir oyuncak sanıyor…

Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana ağlamak
yasak, yarın yasak, düş yasak.

Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir ömrün sığınağında;
bir çay bile ısmarlamıyor hayat!

Diyelim ki lekesiz hiçbir şey kalmamış artık;
sis çökmüş güvendiğin dağlara…

Kederli bir süvari ol,
Orda, sen orda!
Bıkma atını mahmuzlamaktan,
bıkma bu puştlar panayırında
berrak nehirler aramaktan…

Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,
kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt;
o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın…

Çünkü her insan bir limandır başucunda tekneler;
çünkü herkesin hüznü kocaman, aşkları dalgın…
Kimi kanıyor şahdamarından,
kimi bozgununda yetim, dervişan,
kimi aşklarıyla, düşleriyle perişan…

Yamalı yerlerinden
kanıyor hayat,
tutunduğun günlerinden
soluyor hayat.

Bu yüzden salıver düşlerini kendi uğruna yansın;
salıver düşlerini ateşlere abansın!

Tutunduğun yerlerinden solarken hayat,
bıkma atını mahmuzlamaktan;
bıkma sendeki insan için,
derin uçurumlar arşınlamaktan…

Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,
bir gün rüzgâr esecektir suların serinliğinden;
bir gün kırlangıçlar da geçecektir göğün genişliğinden.

Yaslı bir kışa rehin düşse de günler,
kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt,
o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın;
ıslansın…

Çünkü senin de bir ütopyan varsa,
i n s a n s ı n…


yılmaz odabaşı

yakarım geceleri..

Bu aşkın nüshası rüzgarlarda,
aslı bende kalacak.
Bizi hasret saracak,
bulutlar çıldıracak...

Ayrılık başımı döndürüyor
kavuşmayı özlettin...
İntiharlar kuşandım
bu aşkı sen kirlettin...

Geçtim borandan, kardan;
yitirdim bahçeleri...
Ellerini tutmazsam gülüm,
yakarım geceleri...

Bu aşkın nüshası rüzgârlarda,
kahrı bende kalacak...
Sende ihanet gülüm,
bende matem olacak...

Bu aşkın efkarı şarkılarda,
yüzün bende solacak...
Bizi zaman yenecek
ve anılar kalacak...

Geçtim borandan, kardan;
yitirdim bahçeleri...
Ellerini tutmadım yar,
yatamam geceleri..

yılmaz odabaşı

sevmiyorum seni..

Şimdi benim buzdan bir döşekte

Üç büklüm olmuş zavallı sevdam,

Üşüyorsa ölesiye yalnızlıktan;

Bil ki senin hep böyle güvensiz,

Yaşamdan korkar oluşundan.

İşte bunun için sevmiyorum seni.

Şimdi benim bir han avlusunda

Hiç bitmeyecek umutsuz kavgam,

Soluyorsa başı önde yorgunluktan;

Bil ki senin hep böyle umarsız,

Yarını göze alamayışından.

İşte bunun için sevmiycem seni.

m.altıok

sis..

Özenle boyadım ipliğini sevginin,
Gidip de bulamamanın incinmiş rengine.
Sisi gümüş bir rüzgârla tepelerden eğirdim,
Dokudum yalnızlığın bu serin kumaşını,
Sesime ayrılıklardan bir gömlek diktim.
Ölümü tastamam ezberledim de geldim,
Dilimde bu buruk türkü tadıyla
Bilmem ki buradan nereye giderim.

Sonunda kendime bir top yangın edindim,
Soluğumla besledim dudağımın ucunda.
Ömrümün külüydü savrulan hep ardımda,
Örterek yavaş yavaş bıraktığım izleri
Yanmış bir günün sürüklenen kanatlarıyla.
Koştum, durmadan koştum o küçük yangınımla,
Adımın çaresiz kıyılarında kendi göğümü bulmaya.

metin altıok

mekik..

Şimdi aşk kaçmış bir ilmektir gövdenin örgüsünde,

Uykusuz bir gecenin çitlerine takılan.

Sökülür durmadan uzayan ipliğiyle,

Sarılır mekiğine sabahın

Ürkek bir güvercin halinde.

Ve sen eksildikçe o güvercin tamlanır,

Kanatlanır böylece köpüren özlemiyle.

Uçar gider geçmiş bir günün ardından,

Bir tüy kalır geriye senin bittiğin yerde.

metin altıok