26 Ekim 2007 Cuma
Stefan ZWEIG
(Yıldızının Parladığı Anlar)
sözcükler...
Bilirim gücünü sözcüklerin, o çınlayan sözcüklerin ben;
onların değil, o yığınları coşturan, kendinden geçiren,
başka sözcüklerin gücünü, çıkarıp ölüleri topraktan
tabutları meşeden adımlarla götürenlerin her zaman.
Gün olur okunmadan, basılmadan atılırlar da sepete,
bir çıktıları mı oradan gemi azıya alırlar elbette,
gümgüm öterler yüzyıllar boyu, tırmanıp gelen trenlerdir
öpüp yalamağa nasır tutmuş ellerini şiirin bir bir.
Bilirim gücünü sözcüklerin. Esip geçmiş de bir rüzgâr
bir halayın topraklarına düşmüş taçyapraklarıdır bunlar.
İnsandır bütün ruhu, dudakları ve bütün iskeletiyle.
Vladimir MAYAKOVSKI
Çeviren : Sait MADEN
23 Ekim 2007 Salı
gerçek yüzü..
Karanlığa..
Cesare PAVESE
Düşün Sonu
Yeniden başlayamaz artık bu gövde.
Gözlerine dokunulduğunda, bir yığın toprağın canlılığını duyar biri.
Tan ağırtısında da kendisini susturamıyan topraktır o.
Ölü bir gövdedir, o bir çok uyanıştan kalan ama.
Hergün yaşama başlayacak gücümüz yok -
Toprağın önünde, suskun bir gök altında-
bir yeniden uyanışı bekliyerek.
Şaşırtıyor biri bunca yoruculuğuna tan ağırtısının.
Bir iş yerine getiriliyor bu yeniden uyanışlar içinde.
Ama sadece ilerki bir işe heyecan yüklemek ve yoprağı bir kez uyandırmak için yaşıyoruz.
Ve kimi kez oraya erişip, sonra bizle birlikte suskunluğa dönüyor.
Kımıldanmazdı yüz hafifçe dokunsaydı el -
yaşayan el duyuyor dokunulan yaşamı -
Bu soğut, tan ağartısında donan toprağın soğuğu değilse
gerçekten belkide yeniden uyanıştır.
ve tan ağartısında susan varlıklar sözcükler söylerler yine.
Ama elim titriyor.
Ve tüm varlıklar kımıltısız ele benziyor.
Bir zamanlar kuru bir acı ve ışığın kasılmasıydı tan ağırtısında uyanmak.
Ama yine de bir özgürlüğe kavuşmaydı.
Toprağın verimsiz sözcüğü kısa bir an sevinçliydi.
Ve yine orada dönmekti ölüm.
Şimdi toprağa dönmeyen gövde bir çok yeniden uyanışı bekliyor.
Ondan sözetmiyor kaskatı dudaklar da.
Cesare PAVESE
Cesare PAVESE
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak -
sabahtan akşama dek, uykusuz,
sağır, eski bir pişmanlık
ya da anlamsız bir ayıp gibi
ardını bırakmayan bu ölüm.
Bir boş söz, bir kesik çığlık,
bir sessizlik olacak gözlerin:
Böyle görünür her sabah
yalnız senin üzerinde
kıvrımlar yansıtırken aynada.
Hangi gün, ey sevgili umut,
bizler de öğreneceğiz senin
yaşam olduğunu, hiçlik olduğunu.
Herkese bir bakışı var ölümün.
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.
Bir ayıba son verir gibi olacak,
belirmesini görür gibi
aynada ölü bir yüzün,
dinler gibi dudakları kapalı bir ağzı.
O derin burgaca ineceğiz sessizce.
Cesare PAVESE
Çeviri : Cevat ÇAPAN