30 Mayıs 2008 Cuma

Ok gibi doğru olsam
Yayla atarlar beni,
Yay gibi eğri olsam
Elde tutarlar beni...
Doğruda aç görmedim
Eğride asla bir tok,
Eğri yay elde kalır
Menzil alır doğru ok...
Hz. Mevlana

27 Mayıs 2008 Salı

Bir Şiir Defteri İçin

Hayır! İlgi beklemiyorum ben
Hüzünlü sayıklamalarına ruhumun,
Alışkınım el çekmeye isteklerimden
En uzak günlerinden beri çocukluğumun,
yazdıklarımdanda bir şey beklemem
fakat isterim ki yıllar sonra,
kısa, fakat isyancı bir ömürden
bir iz kalmış olsun onlarda.
kim bilir belki günün birinde,
tüm sayfaları hızla geçerken,
takılıp kalacaksınız bu dizelere,
mırıldanarak: "haklıymış gerçekten";
belki o sevinçsiz şiir uzun süre
durduracak üstünde bakışlarınızı,
bir mezar taşını yol üstünde
durdurması gibi bir yabancıyı!..
lermontov 1830
..........

26 Mayıs 2008 Pazartesi

İstanbul Ağrısı

kanatları parça parça bu ağustos geceleri
yıldızlar kaynarken
şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen
sen
eğer yine İstanbul'san
yine kan köpüklü cehennem sarmaşıkları büyüteceğim
pancak pancak şiirler tüküreceğim
demek yine ben
limandaki direkler ormanında bütün bandıralar ayaklanıyor
kapı önlerinde boyunlarını bükmüş tek tek kafiyeler
yahudi sokaklarını aydınlatan telaviv şarkıları
mavi asfaltlara çökmüş
diz bağlıyor
eğer sen yine İstanbul'san
kirli dudaklarını bulut bulut dudaklarıma uzatan
sirkeci garı'nda tren çığlıklarıyla bıçaklanıp
intihar dumanlari içindeki haydarpaşa'dan
anadolu üstlerine bakıp bakıp
ağlayan
sen eğer yine İstanbul'san
aldanmıyorsam
yakaları karanfilli ibneler eğer beni aldatmıyorsa
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
yine senin emrindeyim
utanmasam
gozlerimi damla damla kadehime damlatarak
kendimi yani şu bildigim attila ilhan'i
zehirleyebilirim
sonbahar karanlıkları tuttu tutacak
tarlabaşı pansiyonlarında bekarlar buğulanıyor
imtihan çığlıkları yükseliyor üniversite'den
tophane iskelesi'nde diesel kamyonları sarhoş
direksiyonlarının koynuna girmiş bıçkın şoförler
uykusuz dalgalanıyorulan
İstanbul sen misin
senin ellerin mi bu eller
ulan bu gemiler senin gemilerin mi
minarelerini kürdan gibi dişlerinin arasında
liman liman götüren
ulan bu mazot tüküren bu dövmeli gemiler senin mi
akşamlar yassıldıkça neden böyle devleşiyorlar
neden durmaksızın imdat kıvılcımları fışkırıyor
antenlerinden
neden
peki İstanbul ya ben
ya mısralarını dört renkli duvar afişleri gibi boy boy
gümrük duvarlarına yapıştıran yolcu abbas
ya benim kahrım
ya senin ağrın
ağır kabaralarınla uykularımı ezerek deliksiz yaşattığın
çaresiz zehirle kusan çılgın bir yılan gibi
burgu burgu içime boşalttığın
o senin ağrın
o senin
eğer sen yine İstanbul'san
yanılmıyorsam
koltuğumun altında eski bir kitap diye götürmek istediğim
sicilyalı balıkçılara marsilyalı dok işçilerine
satır satır okumak istediğim
sen
eğer yine İstanbul'san
eğer senin ağrınsa iğneli beşik gibi her tarafımda hissettiğim
ulan yine sen kazandın İstanbul
sen kazandın
ben yenildim
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
yine emrindeyim
ölsem
yalnız kalsam
cüzdanım kaybolsa
parasız kalsam
tenhalarda kalsam
çarpılsam
hiç bir gün
hiçbir postacı kapımı çalmasa
yanılmıyorsamsen
eğer yine İstanbul'san
senin ıslıklarınsa kulaklarıma saplanan bu ıslıklar
gözbebeklerimde gezegenler gibi dönen yalnızlığımdan
bir tekmede kapılarını kırıp çıktım demektir
ulan bunu sen de bilirsin İstanbul
kaç kere yazdım kimbilir
kaç kere
kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken
1949 eylül'ünde birader mırc ve ben
sokaklarında mohikanlar gibi ateş yaktık
sana taptık ulan
unuttun mu
sana taptık
atilla ilhan

25 Mayıs 2008 Pazar

İstiklal Caddesi’nin değişmez simalarından Mustafa Yağcı, nâm-ı diğer ‘Pala Şair’ geçen hafta ‘öldü’...

Beyoğlu’nu bilenler onu bilir. Gazetelerde resmini görüp bıyığını fark eden herkes bu kim derdi. Renkli ve göz önünde bir ömür sürdü ama geçen gün sessiz sedasız öldü…


İstiklal Caddesi’nin değişmez simalarından Mustafa Yağcı, nam-ı diğer ‘Pala Şair’ geçen hafta ‘öldü’. Rengârenk şapkası, pala bıyığı ve üzerindeki sayısız madalyasıyla 16 yıldır her gün önünde durduğu Ağa Camii’nin önünde artık sadece bir fotoğrafı var.

Onu sürekli Ağa Camii’nin önünde görmeye alışmış İstiklal müdavimleri bir haftadır Tokat doğumlu Yağcı’nın nerede olduğu merak ediyordu. Asmalımescit’te, gençlik yıllarından arkadaşları Pala Şair’in bir hafta önce kalp krizinden vefat ettiğini söyledi. Beyoğlu Çikolatacısı’nın önündeki milli piyangocudan simitçiye herkes Pala’nın çok hasta olduğunu, cenazesinin sessiz sedasız kaldırıldığını anlattı.En manidar cümleyse caminin önünde yıllarını onunla geçirmiş emektar kestaneciden geldi: “Pala çok yalnızdı. En büyük yoksulluk yalnızlıktır. Yoksa parasızlık ne ki?”

Yağcı, geçimini fotoğraf çektirdiği turistlerden aldığı birkaç kuruşla sağlıyordu. İkameti Asmalımescit olsa da düzenli kaldığı bir mekânı yoktu. Madalya ve rozetleri en değerli varlığıydı. Türk bayrağından zülfikâra, barış işaretinden film festivaline, İstanbul’un, Türkiye’nin tüm renklerini üzerinde taşımakla övünür, orada öylece bütün gün durmasının ülkeye kültürel bir hizmet olduğunu söylerdi.

Yayımlanan tek şiir kitabıyla şair unvanını alan ‘Pala’, çok sevdiği İstiklal Caddesi’nden kaybolurken arkasında Ağa Camii önündeki fotoğraf sergisinde sergilenen son fotoğrafını bıraktı…