Duyumsadığın Her Şey

Duyumsadığın her şeye

En küçük önemi ver.

Söylemişti sensiz yaşayamayacağını

Unutma bunu, yeniden rastlarsan ona

Tanıyacaktır seni.

Bana bir iyilik yap, bu kadar çok sevme beni

Son kez sevildiğimde

Duymamıştım en küçük bir sevinç bile.

Bertolt BRECHT

Sanılar

Şimdi belki benim gibi ölesiye yalnızsındır

Uçan kuşları gözlemektesindir tek başına

Çamların yeşiline dalmış gitmiştir gözlerin

Radyo dinliyorsundur ya da susarak

Bir kitabı okumaya çalışıyorsundur kim bilir

Sonsuz güzellikte bir aşk düşünüyor olabilirsin

Belki de anılarını deşiyorsun bir olmazı

Bir açmazı derinden derine kurcalar gibi

Bir kahve içmeyi bir elma yemeyi kurarak

Saatine bakıyor olabilirsin uykulu gözlerle

Çocukların oyununa dalmış gitmiş olabilirsin

Mahpus gibi tutsak gibi belki köle gibi

Yarını olmamak gibi bir duygu içindesindir

Belki de kendini bağışlamıyorsundur

Benim hiç bilmediğim bir şeylerden ötürü

Kırık tirenler gibi öylece kalakalmışsındır

Kalkıp gidip çekirdek almayı düşünüyorsundur

Ya da uyumak istiyorsundur her şeyi unutmak için

Belki sen de benim gibi ölesiye yalnızsındır...

afşar timuçin

Denge

Sizin alınız al inandım

Sizin morunuz mor inandım

Tanrınız büyük amenna

Şiiriniz adamakıllı şiir

Dumanı da caba

Bütün ağaçlarla uyuşmuşum

Kalabalık ha olmuş ha olmamış

Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum

Ama sokaklar şöyleymiş

Ağaçlar böyleymiş

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de

Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

Yangelmişim diz boyu sulara

Hepinize iyiniyetle gülümsüyorum

Hiçbirinizle dövüşemem

Benim bir gizli bildiğim var

Sizin alınız al inandım

Morunuz mor inandım

Ben tam kendime göre

Ben tam dünyaya göre

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız.

Turgut Uyar

HAYALCİ. .

Kimsenin hayalciye bir hayrı dokunmaz, hayalcinin de kimseye…

Hayalci kitapları ve filmleri olmadan yaşayamaz, gözlüğünü ve radyosunu her sabah panik halinde yatağın arkasında bulur, sızmış gecenin izinde…

Hayalci biner gider notaya; geçmişe, geleceğe, hiç gidilmedik imge eli değmemiş yerlere…

Yalnızlığı çok sever, ilk boş anında hayal kuracaktır çünkü…

Asla plan yapamaz, hiçbir planı, programı tamamlayamaz, sıkıntı ve strese girer…

Randevularına zamanında gitmediği için; sevgilisiyle, ailesiyle, arkadaşlarıyla en az bir kez kavga etmiştir.

Yorucu bir hayalden sonra, iyice bezginleşir, su almaya bile kalkamaz, bir muhabbet uydurup çevredeki birisinden ister suyunu.

Sabah kalkamaz, gece yatamaz; eğer memursa müdüründen, öğrenciyse hocasından azar işitir.

Her zaman sarhoştur hayalci, Baudelaire’in dediği gibi, ister şiirle, ister şarapla…

Hayyam gibi örtülere inat cennetler yaratır, çiçeklerin üzerinden kaldırır çarşafı.

Gelmeye yorgundur eli, kolu, bacağı… Hep gitmek ister; gitmeye özgüdür şarabı, özgürdür…

Bilinmezlikten yanadır hayalci, kaybolmak ister ormanın siyahında, bulunmak istemez ağacın yeşilinde.

İmkânsız aşkları hayaller bazen, en pırıltılısıdır oraların, bazen de kir pas içinde buralarda…

Hayalci her rolü oynar; başrol, yardımcı oyuncu, yoldan geçen figüran…

Bazı zamanlar yatağa sürünerek gider, yastığını arar gözleri kapalı, hayalci…

Tek savaşı yakamozladır, yoksa barışın dudağına, kirpiklerine âşıktır hayalci, ölü olduğunu bildiği halde, kendisiyle göz teması kurmayan barışın gözünün içine baka, baka okşar yanaklarını.

Normal olmak zorunda değildir, yorgan altında titrerken…

Leman / Narkoz – Dr. Murat Kaya

ülkü . .

Ülkü;

1- Amaç edinilen, ulaşılmak istenen şey, ideal.

2- Gerçekte olmayıp, yalnız düşüncede tasarım biçiminde var olan, yalnızca düşünce ile kavranabilen şey, ideal.

3- İnsanı duyular dünyasının üstüne yükselten ve hiçbir zaman tam olarak gerçekleştirilemeyecek olan, hep yalnızca gereklilik, yalnızca erişilmesi istenen erek olarak kalan kılavuz ilke, örnek yargı ölçüsü, mefkûre, ideal.

TDK Sözlüğü

Geceyedir Küsmelerim

Hersey biter herkez gider

Gün bile kacar gecenin koynuna saklanir

Birtek ben kalirim benligimden tasar sevgim kahve gözlerinde

Yankilanir yasanmamislari düsünür kuytularda üzülürüm

Gel desen kosar gelir ellerim

Umursamaz dünyayi

Umursamaz yasami

Sadece seni tek seni bekledim

Gel diyen ellerini gözlerini özledim

Ne umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Yürek yanar kalpler aglar

Sevdam bile cirpinir cikis yollari arar

Birtek gözyasi kalir bu askdan geriye

Ruhumda yeserir yeniden ask yapraklari

Yasanmamislari düsünür kuytularda ölürüm

Yasanmamislari düsünür kuytularda ölürüm

Gel desen kosar kosar gelir ellerim

Umursamaz dünyayi

Umursamaz yasami

Sadece seni tek seni bekledim

Gel diyen ellerini gözlerini özledim

Ne umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Ne bir umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Gel desen kosar kosar gelir ellerim

Umursamaz dünyayi

Umursamaz yasami

Sadece seni tek seni bekledim

Gel diyen ellerini gözlerini özledim

Ne umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Ne umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Ne umut kaldi ne bir rüya geceyedir küsmelerim

Bir umut kaldi ve bir rüya yine sana seslenirim


badem

Kara YAzı

geçmedi yare sözümüz

yollarda kaldı gözümüz

yere sürüldü yüzümüz

böyleymiş karayazımız.

çiçekler açılmaz oldu

pınarlar içilmez oldu

yar bize gülmez oldu

böyleymiş kara yazımız.

yalnız ona yar demiştik

onda bir şey var demiştik

o bizi anlar demiştik

böyleymiş kara yazımız.

hey gönül gene bu gece

kederim geceden yüce

gel susalım beraberce

böyleymiş kara yazımız.

Sabahattin Ali

Ahmet Kaya bu şiiri bestelemiş ve

adamı döver gibi

söylemiştir...

Kalbimin içine gir bak

Senden ne kalmış ki

Yıkık dökük ev gibi

Sana yer kalmamış ki
Gözlerime iyi bak

Görüyor musun seni?

Eskiden bu gayet netti

Şimdi ise flu gibi
Bazen aşk yetmiyor bazen

Öleceğim aklıma gelirdi

Ayrılıksa kattiyen

Ne kadar iyi niyetliydik

İkimiz de başlarken

Dedim ya sevgilim

Aşk yetmiyor ki bazen
Hayatta her şey senin

İstediğin gibi olmuyor

Bu yüzden nice aşklar

Mutlu sonla bitmiyor

ajda pekkan

Yüreğimdeki Çocuk

Yüregimde bir çocuk

Sevinçle hüznü

Bir arada yaşıyor

Bir elinde umut çiçekleri

Digerinde mutsuzluk dikenleri...

Yüregimdeki bu çocuk aglıyor,

Batmış eline

Mutsuzluk dikenleri...

Umut çiçekleri

Gönlünü okşuyor...

Kendisini

Bekleyen geleceği

Umut çiçeklerinde

Biliyor...

Yüregimdeki çocuk

Ellerin de

Umut çiçekleri,

Gözlerinde

Bir ümit ışıgı yanıp sönerken

Kendisine sevgiyle uzanacak

Bir dost eli bekliyor...

Yüregimdeki çocuk

Bir elinde umutsuz dikenleri

Digerinde umut çiçekleri

Gözlerinin içi gülüyor...

Yüregimdeki bu çocuk

Gelecekten umutlu

Hayatla barışık yaşıyor...

Umut Kırtaş

acıyı veren

anlatamadığım

ya da

anlayamadığın değil

paylaşamadığın..

özer bal

cırcır böceği

Bir gün New-York'ta bir grup iş arkadaşı, yemek molasında dışarıya çıkar.

Gruptan biri, Kızılderili'dir. Yolda, insan kalabalığı, siren sesleri, iş makinelerinin çıkardığı gürültü ve korna sesleri arasında ilerlerken, Kızılderili, kulağına cırcır böceği sesinin geldiğini söyleyerek böceği aramaya başlar. Arkadaşları, bu kadar gürültünün arasında bu sesi duyamayacağını, kendisinin öyle zannettiğini söyleyip yollarına devam eder. Aralarından bir tanesi inanmasa da, onunla aramaya devam eder. Kızılderili, yolun karşı tarafına doğru yürür, arkadaşı da onu takip eder. Binaların arasındaki bir tutam yeşilliğin arasında gerçekten bir cırcır böceği bulurlar. Arkadaşı, Kızilderili'ye: 'Senin insanüstü güçlerin var. Bu sesi nasıl duydun?' diye sorar. Kızılderili ise; bu sesi duymak için insanüstü güçlere sahip olmaya gerek olmadığını söyleyerek, arkadaşına kendisini takip etmesini söyler. Kaldırıma geçerler ve Kızılderili cebinden çıkardığı bozuk parayı kaldırımda yuvarlar. Birçok insan, bozuk para sesini duyunca sesingeldiği tarafa bakarak, onun ceplerinden düşüp düşmedigini kontrol eder. Kızılderili, arkadaşına dönerek: 'Önemli olan, nelere değer verdiğin ve neleri önemsediğindir. Her şeyi ona göre duyar, görür ve hissedersin. 'der.

Çakıl Taşları

"şu gönlümün

bir

umudu

gülüm

. .

gözLerimiN

yaşında

mı?"

benim çakıl taşlarım var

irili ufaklı

kaybolduğumda yere yayıp yol yaptığım

çakıl taşlarım var

her yerden topladığım

boşluğa düştüğümde

oyunlar yaratıp oynadığım

benim bir sözlüğüm var

unutulmuş bir dil

oysa ki içinde her şeyin anlamı gizli

benim bir gözlüğüm var

sol camı kırıldı

taktığım zamanlarda içini gösteren adeta

sen hiç “hiç” oldun mu,

birden duruldun mu?

bulanıkmış berrakmış her suyu içtin mi?

altında ağ olmadan yerden yükseldin mi?

tam zevkine varmışken birden yere düştün mü sen?

düştün mü sen?

benim hiç boyanmamış dört duvarım var

çatlaklarından sızıp içinden geçtiğim

benim hiç yıkılmamış duvarlarım var

dikkatle baktığımda ardını gördüğüm adeta

sen hiç “hiç” oldun mu

birden duruldun mu?

bulanıkmış berrakmış her suyu içtin mi?

altında ağ olmadan yerden yükseldin mi?

tam zevkine varmışken birden yere düştün mü sen?

düştün mü sen?

benim bir hikayem var sonunu yazmadığım

benim bir sevgilim var

henüz tanışmadığım

benim umudum var

benim umudum

benim umudum var

benim umudum

sevgi

Aşk köprü kurmaktır.

İnsanlar köprü kuracakları yerde,

duvar ördükleri için yalnız kalırlar.

* * *

Sevgi neydi ?

coşkun akan dere

sonbahar rüzgarıyla ürperen yapraklar

cama vurup dağılan yağmur damlaları

bir yürek çarpıntısı

sonunda coşkun dere durulur

yapraklar kurur dökülür

yağmur diner güneş çıkardı

sevgi neydi ?

sevgi sahip çıkan,

dost,

sıcak insan eli

insan emeğiydi

sevgi iyilikti

sevgi emekti...

Hep Kahır

Dur.

Bırak.

Kaynasın kahvenin suyu

Bana İstanbul'u anlat nasıldı

Bana boğazı anlat nasıldı

Haziran titreyişleri kaçak yağmurlar ardı

Yıkanmış kurunur muydu yine o yedi tepe

Ana şefkati gibi sıcak güneşte......

İnsanlar gülüyordu de

Trende vapurda otobüste

Yalanda olsa hoşuma gidiyor söyle

Hep kahır

hep kahır

hep kahır

hep kahır

Bıktım be.

Dur.

Bırak kalsın açma televizyonu

Bana İstanbul'u anlat nasıldı

Şehirlerin şehrini anlat nasıldı

Beyoğlu sırtlarından yasak gözlerimle bakıp

Köprüler

Sarayburnu

Minareler

ve Halice

Deyiverdim mi bir merhaba gizlice

Dur.

Bırak.

Kımıldama kal biraz öylece ne olur

Kokun İstanbul gibidir

Gözlerin İstanbul gecesi

Şimdi gel sarıl sarıl bana kınalım

Gök kubbenin altında orda da beraber

Çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayali

Hasretimin çölünde sanki bir pınar gibi

cem karaca

sis

İki şehri var gecenin, biri gözümde
tütüyor, birinin dumanı üstünde yağmur
gibi çöken siste, bana bu uykusuz
şehri niye bıraktın, göze alamadığım
bir şehrin yerine bütün şehirlerdesin,
gece değil istediğin hayli karanlık
bakışlı bir şehrin gözleriyle çarpışmak
hevesindesin! Gözlerini anlıyorum henüz
bağışlayabileceği gözleriyle çarpışmadı kimsenin;
gözlerimizi uzaklıklar değil ki yalnız
göze alamadığımız yakınlıklar da acıtır,
ve gözleri ancak gözler bağışlayabilir,
öyle acıyor ki gözlerim kim bağışlayacak,
sis değil, uykusuzluk değil, iki uzak
şehir gibi ayrılıktan kavuşmuyor gözlerim:
Biri hepimizle gözgöze gibi hala uykusuz,
biri sis içinde kirpiklerine kadar açık,
bu sessizliği kim bıraktıysa, göremiyorum
konuşkan gözlerinde tek sözcük bile,
gözlerimiz birbirine değmiyor gecenin iki şehrinde
Kimsenin kimseye gözü değmiyorsa, şiir niye ?
haydar ergülen

İki gözüm..

Yok mu, senin insafın yok mu

Bir güler yüzün çok mu

Dağ mısın taş mısın

Uzak mı bu eda bu hal tuzak mı

Hak mısın bana yasak mı

Dost musun düşman mısın

İki gözüm seneler geçiyor

Gönül ektiğini biçiyor

Bir selam lütfet

Bu ne çok hasret

Gel barışalım artık

Can özüm bahar geldi

Dalları kiraz bastı

Yedi kat eller yakınım oldu

Gel kavuşalım artık

sezen aksu

geceler düşman

Takvimlerden haberin yok mu geçiyor yıllar

Bana küsmüş yüzüme gülmez zalim aynalar

Kimimiz yorgun, kimimiz solgun, kimi isyankar

Acı gerçek bu, ömrümüz bir su, içiyor yıllar

Hani nerde beklenenler

Medet umdum senelerce

Acılar hep dolu dizgin

Yine hayır yok gecelerden

Vakit geç olmuş, dönülmez yolmuş, yürek bin pişman

Bundan böyle bana meyler dost, geceler düşman

Söz - Müzik : Adnan Ergil

sürgün

gökyüzünde, yeryüzünde

gün doğduğunda,

her gün ilk gün gibidir.

yoksa eğer ümit,

gün doğsa da

her yer loş ve karanlıktır.

yar gurbette,

can yürekte

bir kafeste,

ne amansızs

onsuz ayrılıktır,

geçmez zaman

her gece hep aynıdır.

fırtınada, ak ayazda

sürgün, her yerde hep aynıdır.

gül açsa da, kuş uçsa da

görmez dargındır.

her durakta, her uykuda

sürgün, her nefeste yalnızdır.

her şafakta, her yudumda

hasret sancıdır.

yol alsa da, ses duysa da,

dağ aşsa da

her adım son,

her an son adımdır

tek başına, yalnızlık bir yankıdır

fırtınada, ak ayazda

sürgün, her yerde yalnızdır.

gül açsa da, kuş uçsa da

görmez dargındır.

zülfü livaneli

biraz kül.. biraz duman

biraz kül biraz duman o benim işte

kerem misali yanan o benim işte

inanma gözlerine ben ben değilim

beni sevdiğin zaman o benim işte

"ben seviyorsam sen bahanesin..."

Helloween - If I Could

Korku yok, acı yok
Suçluyacak kimse yok
Tek başıma devam edecegim
Kaderimi kendim çizecegim
Aklımı özgür kılmayı ögrendim
Kendi kendimi bulmalıyım
Bir kez daha
Birkez daha
Uçabilseydim
Göklerin kralı gibi
Çakılmadan ya da düşmeden
Herşeyin resmini yapabilseydim
Uçabilseydim
Görürdün dünyayı benim gözlerimle
Tökezlemeden ya da hata yapmadan
Göklere süzülürdüm
Uçabilseydim
İşte buradayım
Yanlız başıma ayaktayım
Rüyalarım var kendimde
Farkına varmam gereken
İnancım saglamlaştı
Bilinmeyene karşı korkum yok
Daha fazla
Daha fazla

..................

.......

Siyah bir rutubetti hayat,

g e ç t i m;

İstanbul’un saçlarına kar yağıyordu…

Kar yağıyordu yazgılarımızın titrek yüzüne,

çalınan gülüşlere, dökülen kanlara…

Herkesin yazgısında bir düş,

her ömrün tufanında bir aşk deliriyordu

ve gecelerin göğsüne bıçaklanmış kadınlar düşüyordu.

Belki bu yüzden ne kar ne şiir yetmiyordu günleri ağartmaya…

Yetmiyordu hayat hiçbir şeyi ucuza kapatmaya!

Yine de kar yağıyordu günlerin puslu yüzüne

O sanal sevgilere, kinlere, kirlere,bir asker postalının balçıktaki izine

eski fotoğraflara,

üşümüş sevinçlere

çocukların beyaz nefeslerine, Emine’ nin yüzüne;

kar yağıyordu bu ödünç, haczedilmiş günlere

ve kıyılarında bir ceset gibi kaldığımız düşlere…

Siyah bir rutubetti hayat,

g e ç t i m;

siyah bir rutubetti, hepsi bu işte…

Şahdamarımda birkaç bayat şiirle

üstelik imanım da gevremişti aşktan,

hayattan;

İstanbul’un…

İstanbul’un saçlarına kar yağıyordu…

Yılmaz ODABAŞI

KUŞLARIM VURULDU

kuşlar mıydı, ben miydim ölen gerçekten

bozgunum her sabah yeni bir kuşu yitirmekten…

kuşlarım vuruldu kurak bir nehirle kaldım

alacakaranlıkta bu yetim şarkısıyla

döndüm dolaştım kendime vardım

dağlarım kurşunlandı, ayazlarda yıkandım

kuşlarım vuruldu çoktan kimsesiz kaldım...

kuşlarım vuruldu, ömrüm paslandı, yiten yılları andım

ki rüzgârlar kadar çok karşılandım çok uğurlandım

hızla dökerken yapraklarını kalbim

gidip bir şarkının notasında saklandım

ama kuşlarım…

kuşlarım vuruldu çoktan kimsesiz kaldım...

kuşlarım vuruldu, kalbim dağlandı, o ah aşklara yandım

yas tutan bir dünyanın kalabalığında

gelenler gittiler gölgemle kaldım

çek git yolumdan kalbim artık uslandım

kuşlarım… kuşlarım vuruldu çoktan kimsesiz kaldım…

YILMAZ ODABAŞI